Jan Van Hout

Met Jan Van Hout verlies ik al een zesde oud-collega met wie ik ooit lid was van een college van burgemeester en schepenen. Opnieuw confronterend en beseffend dat het leven zo vergankelijk en van voorbijgaande aard is. Reden te meer om er samen het beste van te maken… Een kort in memoriam:

Jan werd in 1982 lijstrekker voor de CVP in Dessel. Hij volgde daarmee zijn vader Jef op, die van 1959 tot 1977 Dessels burgervader was. Jan zou drie opeenvolgende verkiezingen die verantwoordelijkheid op z’n schouders nemen waarna er tweemaal een VU-CVP bestuursmeerderheid tot stand kwam, in 1983 met burgemeester Hugo Draulans en in 1995 met mij. In 1989 belandde Jan met zijn ploeg in de oppositie. In die twee bestuursperioden in de meerderheid werd Jan schepen. Onderwijs en Cultuur waren daarbij zijn belangrijkste bevoegdheden. Ze lagen ook in het verlengde van zijn passies.

Jan was meer dan die lokale politicus. Hij was als Germanist een “leraar” in de juiste betekenis van het woord. Gaf decennialang les in Turnhout, en droeg de liefde voor onze Vlaamse taal en cultuur uit in zijn dagelijks zijn. Hij beleefde het. Zijn betrokkenheid bij het Davidsfonds, lid en ook voorzitter van cultuurraad en bibliotheekcommissie en in zijn jeugdjaren de Kempische Rodenbach Bonden. En natuurlijk, hoe kan het ook anders voor een Desselaar die opgroeide in de vijftiger jaren, speler en nadien bestuurslid bij KFC Dessel Sport. Maar ook de verbroedering met Hessisch Lichtenau, de gemeente van zijn schoonbroer Helmut, betekende veel voor Jan. Van aanvang, in 1971, tot eind 2006 was hij voorzitter van het Verbroederingscomité.

Daarenboven was Jan een echte familieman. Niet alleen het eigen gezin, maar de hele familie lag hem nauw aan het hart. Maar toch, dat eigen gezin, met echtgenote Jeanne en dochters Marjan en Annelies voorop. Later uitgebreid met de schoonzonen en kleinkinderen. Dat was zijn nest. Daar vond hij de geborgenheid die eenieder nodig heeft. Hij was fier op z’n gezin.

Ik houd alvast zeer mooie herinneringen over aan de jaren dat ik met Jan mocht samenwerken. In het college, ergens aan een toog, de vele momenten dat je elkaar treft in een dorp, een levensgemeenschap als de onze. Bedankt Jan voor je bijdrage aan ons dorp; jouw dorp. Ook jij verlegde mee een steen in de rivier waardoor het water anders loopt dan voorheen. Bedankt.

Kris Van Dijck